Caryca Katarzyna II Wielka niezwykle boleśnie zapisała się w historii naszego kraju, doprowadzając do upadku Polski na 123 lata. Imperatorowa, której panowanie przypadło na lata 1762-1796, słynęła ze swej ogromnej bezwzględności i okrucieństwa. Ale nie tylko te cechy stały się jej domeną. Katarzyna ze wszystkich sił dążyła do zreformowania Rosji. Co zatem takiego sprawiło, że ostatecznie stała się uosobieniem tyranii i despotyzmu? Jedno jest pewne. Caryca była kobietą bardzo inteligentną i oczytaną. Pragnęła zmienić wizerunek Rosji, która postrzegana była jako kraj zacofany pod względem kulturowym. Tak więc zainicjowała w Rosji szczepienia przeciwko ospie, a także pozostawiła po sobie znakomitą kolekcję dzieł sztuki. W dodatku prowadziła korespondencję z Wolterem (właśc. François-Marie Arouet; 1694-1778) oraz Denisem Diderotem (1713-11784).
Pracując nad rozporządzeniem dotyczącym zmiany rosyjskiego prawa, Katarzyna Wielka chciała zwiększyć efektywność swoich rządów, jak również pragnęła być bardziej sprawiedliwa i tolerancyjna. Wspomniany dokument Imperatorowa tworzyła w oparciu o dzieło Monteskiusza (właśc. Charles Louis de Secondat baron de la Brède et de Montesquieu; 1689-1755) oraz Johna Locke’a (1632-1704). Końcowy efekt jej pracy przez niektórych historyków został uznany za jeden z najbardziej wyjątkowych traktatów politycznych, jakie kiedykolwiek stworzył i opublikował władca. Poprzez swój dokument Katarzyna odrzucała oraz potępiała stosowanie tortur, ponieważ chciała, aby prawo zapewniało bezpieczeństwo każdemu obywatelowi Rosji. Pragnęła też zapewnić wszystkim równość wobec prawa. Nie zgadzała się również na poddaństwo, choć w ostatecznej wersji ustawy ta kwestia nie została zapisana dość wyraźnie.
