Karol II Stuart (1630-1685) był królem Anglii, Szkocji i Irlandii, zaś objęcie przez niego tronu w 1660 roku oznaczało zakończenie republikańskich rządów w Anglii. Karol II urodził się 29 maja 1630 roku jako najstarszy żyjący syn Karola I Stuarta (1600-1649). Nie był on pierworodnym synem swojego ojca, ponieważ jego starszy brat Karol Jakub zmarł tuż po urodzeniu w dniu 13 marca 1629 roku. Karol II miał dwanaście lat, kiedy rozpoczęła się wojna secesyjna, natomiast już dwa lata później został mianowany naczelnym wodzem w zachodniej Anglii. Z powodu odniesienia zwycięstwa przez parlament, Karol II został zmuszony do emigracji na kontynent. Przebywał w Holandii, gdy w 1649 roku otrzymał wiadomość o egzekucji ojca.
W 1650 roku Karol zawarł porozumienie ze Szkocją, w związku z czym został ogłoszony królem. Wraz ze szkocką armią najechał na Anglię, ale został pokonany przez lorda protektora Olivera Cromwella (1599-1658) w bitwie pod Worcester, która rozegrała się w 1651 roku. W tej sytuacji Karol ponownie zmuszony był udać się na wygnanie, i dopiero w 1660 roku został zaproszony do Anglii celem odzyskania tronu. Chociaż ci, którzy podpisali wyrok śmierci na Karola I Stuarta zostali ukarani, to jednak nowy król prowadził politykę charakteryzującą się polityczną tolerancją i podziałem władzy. Jego pragnienie dotyczące tolerancji religijnej odnosiło się w dużej mierze do własnych skłonności wobec katolicyzmu, co okazało się działaniem niezwykle kontrowersyjnym w opinii ówczesnego parlamentu. Karol podjął jednak kilka prób zmierzających do sformalizowania tolerancji katolików i nie-konformistów, lecz w efekcie został zmuszony do wycofania się z tego projektu w obliczu bardzo wrogo nastawionego parlamentu.
1
