Kiedy myślimy o latach drugiej wojny światowej i nazistach, wówczas przed oczami stają nam dramatyczne obrazy z esesmanami w roli głównej. Ci, którzy urodzili się już po wojnie znają ją z opowiadań swoich rodziców czy dziadków albo z filmów i literatury. Druga wojna światowa z biegiem czasu stała się bowiem doskonałym tematem dla pisarzy i filmowców, którzy tworząc swoje dzieła pragną jak najdłużej zachować w ludzkiej pamięci tamte tragiczne chwile. Z roku na rok powstają lepsze i gorsze produkcje filmowe, zaś do księgarń i bibliotek trafiają coraz to nowe publikacje. Czasami są to wspomnienia naocznych świadków, których jest już coraz mniej, a niekiedy są to fikcyjne poruszające czytelnika historie, które de facto mogły wydarzyć się naprawdę. Uważam, że tego typu literatury nigdy nie będzie zbyt mało i wciąż trzeba ją tworzyć, żeby nie pozwolić młodym ludziom zapomnieć.
Zawsze, gdy słucham opowieści osoby, która przeżyła wojnę, doświadczyła na własnej skórze okrucieństwa esesmanów, czy też dane było jej przeżyć obóz koncentracyjny, zadaję sobie pytanie, kto będzie nam opowiadał o tamtych latach, kiedy naocznych świadków zabraknie? Czy wtedy druga wojna światowa nie przejdzie przypadkiem do lamusa, a my zajmiemy się zupełnie innymi sprawami, znacznie nam bliższymi? Przyznam, że nie chciałabym, żeby tak się stało. Dlatego za każdym razem, kiedy na polski rynek wydawniczy wchodzi książka o tematyce wojennej, bardzo się z tego cieszę. Moja radość jest podwójna, gdy widzę, że autorem/autorką jest osoba młoda, jak Justyna Wydra – autorka Esesmana i Żydówki. Wtedy wiem, że w ludziach młodych również drzemie pragnienie pisania o rzeczach ważnych.
1
