Był kiedyś taki czas, gdy Indie stanowiły jedną z brytyjskich kolonii. Do rywalizacji o władzę w Indiach – obok Anglików – stanęli również Portugalczycy, Holendrzy i Francuzi. Ci ostatni działali poprzez kompanie wschodnioindyjskie. Początki kolonii brytyjskiej datuje się na 1595 rok. W miarę upływu czasu stała się ona największą potęgą na całym subkontynencie. Niemałą zasługę w tej kwestii należy przypisać Warrenowi Hastingsowi, generalnemu gubernatorowi, który swój urząd piastował w latach 1772-1785. To właśnie jego uważa się za właściwego twórcę Indii Brytyjskich. Następujący po nim gubernatorowie etapowo rozszerzali zasięg brytyjskiego panowania. W roku 1803 zdobyto Delhi, natomiast w 1818 roku została pokonana konfederacja Marathów. Z kolei w roku 1849 – jako ostatnie znaczące państwo – podbity został Pendżab rządzony przez sikhów. Jedynie Afganistan i Nepal to państwa, które nie dostały się pod brytyjską hegemonię. Na większości terenów Indii władza znajdowała się bezpośrednio w rękach Brytyjczyków. Niemniej jednak, utrzymywano około sześćset lokalnych księstw, które podległe były Brytyjczykom w sposób pośredni. Natomiast językiem urzędowym stał się angielski zamiast perskiego. Popierano także działalność misjonarską oraz wprowadzono telegraf i kolej. Zwalczano również niektóre lokalne zwyczaje, co wywołało poważne niezadowolenie wśród miejscowej ludności. Taka głęboka ingerencja w życie Hindusów była dla nich wręcz niedopuszczalna.
W roku 1857 doszło do wybuchu Powstania Sipajów. Wówczas powstańcy skupili się wokół mongolskiego władcy – Bahadura Szaha II, lecz już w 1858 roku zostali pokonani, a sam cesarz obalony. W tym samym roku rozwiązano także Kampanię Wschodnioindyjską oraz Brytyjską Radę Kontrolną. Administrację kolonii uzależniono bezpośrednio od parlamentu i rządu brytyjskiego, zaś gubernator otrzymał tytuł wicekróla. Tę nową politykę patriarchalną miała zagwarantować królowa Wielkiej Brytanii – Wiktoria Hanowerska, która w roku 1877 w Delhi została koronowana cesarzową Indii.
