Indyjski wachlarz - Victoria Holt

Barwne pióra, a nade wszystko niesamowicie piękny ogon sprawiają, że paw od wieków utożsamiany jest z wielką dostojnością, nieśmiertelnością oraz dumą. Chrześcijańska tradycja pawi pióropusz przedstawia jako swego rodzaju aureolę, jak również wszystkowidzące oczy Kościoła. Z kolei purytanie uważali, że paw stanowi symbol pychy, wyniosłości, próżności i dumy. Chyba każdy słyszał powiedzenia typu: „dumny jak paw”, bądź też „kroczy niczym paw”. Zwroty te funkcjonują powszechnie w Polsce oraz dotyczą osób zarozumiałych i wywyższających się ponad innych.

 

Pawie pióra bardzo często wykorzystywane były do przystrajania rycerskich hełmów. Następnie zwyczaj polegający na dekorowaniu głów pawimi piórami przejął zwykły lud. Obecnie trudno jest wyobrazić sobie typowy krakowski strój ludowy bez tego specyficznego elementu. Koszt pawich pór stanowił niegdyś równowartość krowy. Tak więc była to wyjątkowo luksusowa ozdoba. Trzeba jednak wiedzieć, że przystrajanie się pawimi piórami nie było tylko i wyłącznie polskim zwyczajem. Pawie czuby nosili także bracia z Zakonu Najświętszej Marii Panny, którzy w naszym kraju popularnie nazywani są Krzyżakami.

 

Motyw pawia był też obecny w polskich pieśniach ludowych. Bardzo często łączył się z elementami, takimi jak woda, pierścień czy wianek, a to wskazuje na jego powiązania z pradawnymi pojęciami dotyczącymi mitologicznego, religijnego lub filozoficznego wyobrażenia o pochodzeniu świata, czyli tak zwanej kosmogonii. Pierścień mógł symbolizować mit wiecznego powrotu oraz być jednoznaczny z kosmicznym jajkiem, podobnie jak wianek. Z kolei woda to – według starożytnych wierzeń – pierwotna materia, z której powstał wszechświat. W mitologii greckiej paw był ulubionym ptakiem bogini Hery, zaś w Chinach pawie pióro stanowiło dowód cesarskiej łaski. Władcy Persji natomiast zasiadali na Pawim Tronie.

 

 

 

Przeczytaj całość