Można powiedzieć, że po raz pierwszy komunizm w Polsce pojawił się jeszcze podczas drugiej wojny światowej, a było to w momencie, gdy Armia Czerwona wkroczyła do Polski w 1944 roku. Z kolei na konferencjach w Jałcie (4-11 lutego 1945) i Poczdamie (17 lipca-2 sierpnia 1945) przywódcy Związku Sowieckiego, Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii ustalili, że po zakończeniu wojny nasz kraj pozostanie pod wpływem reżimu Sowietów. Tak więc rozpoczęło się powolne i żmudne budowanie komunistycznego aparatu w Polsce. Powołano zatem Urząd Bezpieczeństwa (UB), który po zakończeniu okresu stalinowskiego zamieniono na Służbę Bezpieczeństwa (SB). Urząd ten zajmował się tropieniem oraz aresztowaniem politycznych przeciwników ustroju panującego w Polsce. Władza podporządkowała sobie administrację państwową i władze wojewódzkie. Rozpoczął się także proces wprowadzania systemu propagandowego komunizmu do szkół, natomiast wobec zbuntowanych nauczycieli stosowano represje. Władza państwowa podlegała ścisłym rozkazom Związku Radzieckiego, zaś polski rząd wprowadził gospodarkę monopolistyczną, jak również upaństwowił ją, podporządkowując w całości partii.
Struktura państwa polskiego na wzór tej, jaka obowiązywała w Związku Radzieckim, była planem Józefa Stalina (1878-1953), który opracował go jeszcze na długo przed zakończeniem wojny. Zachodnie mocarstwa, takie jak Wielka Brytania czy Francja, przeżywały wówczas niesamowity wzrost gospodarczy, podczas gdy Polska znajdowała się w sidłach komunistycznych i coraz bardziej pogrążała się w ubóstwie i kryzysie. W dniu 13 czerwca 1946 roku wprowadzono karę śmierci dla tych, którzy odważą się występować przeciwko władzy komunistycznej. W Polsce rozpoczęła się zatem nagonka na działaczy niepodległościowych i wolnościowych, a wszelki opór z ich strony został zdławiony siłą.
2
